Bij de Victoria Falls begon het al bij het geluid. Nog voor ik iets zag, hoorde ik het donderende geraas van water, dat over 1,7 km ruim 100 meter naar beneden dondert. En ineens voelde ik het: een brok in mijn keel, tranen achter mijn ogen. Toen ik de watervallen daadwerkelijk zag, was er geen houden meer aan. De tranen stroomden langs mijn wangen. Van ontroering, van verwondering, van de overweldigende schoonheid en kracht van de natuur.

Mijn reisgenoten keken verbaasd toe. “Ja, het is mooi, maar…” Hun zinnen bleven hangen in onbegrip.

Vroeger zou ik me gegeneerd hebben gevoeld, excuses gemompeld of mezelf bij elkaar geraapt. Nu niet meer. Ik heb daar gewoon heerlijk een potje staan janken. En eerlijk? Het luchtte enorm op.

Volgens het Delphi-model van hoogbegaafdheid zijn intense emoties niet vreemd. Alles komt binnen — diep, rauw, gelaagd en vaak onverwacht. Wat anderen misschien overdreven vinden, is voor mij simpelweg écht. Ik beleef de dingen met volle kracht.

En terwijl ik dit schrijf, stromen de tranen alweer.

Niet van verdriet, maar van herkenning. Van dankbaarheid dat ik dit zó kan voelen. Van het besef dat mijn tranen me vertellen dat ik écht leef.